Մամփրեն արդեն 80 տարեկան էր, բայց չգիտեր տառերը գրել: Պատճառն այն էր, որ նրա ուսուցիչը՝ Տեր Հարությունը, չէր հասցրել նրանց տառերը գրել սովորեցնել և գնացել էր պատերազմի: Իսկ աշակերտները խոստացան, որ անպայման կսովորեն գրել հայոց գրերը: Մամփրեն սովորեց գրերը, կատարեց իր խոստումը, և նա ափսոսում էր, որ շուտ չէր սովորել: Եթե նա շուտ սովորեր գրել, կփրկեր մշեցի Խաչոյի արտերը, որովհետև բանավոր խոսքը մոռացվում է, գնում, իսկ գրավոր խոսքը մնայուն է: Մամփրեն կկարողանար տարբեր հարցեր լուծել: Բայց նա սխալ որոշում չէր կայացրել, քանի որ սովորելու համար երբեք էլ ուշ չէ: Հետո ինչ, որ արդեն 80 տարեկան էր: Նա չէր նստելու սպասեր, թե երբ պետք է մահանա: Մամփրեն համարձակություն դրսևորեց, դժվար էր, բայց սովորեց, չմնաց տեղում, այլ առաջ շարժվեց:
Մարիամ Մայիլյան 